Τα τελευταία χρόνια στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο όλο και περισσότερες
ομάδες χρησιμοποιούν κυρίως δύο συστήματα το 4–3–3 και το 4–2–3-1 με
κάποιες παραλλαγές σχετικά με τη διάταξη των παικτών στο χώρο του
κέντρου. Στην Ιταλία όμως,
εδώ και τρία χρόνια παρατηρείται μια επιστροφή των προπονητών προς το 3–5–2.
Ειδικότερα τη φετινή σεζόν όλο και περισσότεροι προπονητές προτιμούν
αυτή τη διάταξη προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να βρουν και να περάσουν
στις ομάδες τους μια διαφορετική τακτική προσέγγιση.
Οι προπονητές που εμπιστεύονται αυτό το σύστημα στη Serie A σχεδόν
από το ξεκίνημα της καριέρας τους και όπου έχουν δουλέψει είναι οι:
- Σέρσε Κόσμι,
- Φραντσέσκο Γκουιντολίν και
- Βάλτερ Ματσάρι.
Το 3-5-2 της Σιένα
Και οι τρεις αυτοί προπονητές έχουν ως βάση το 3–5–2 κάνοντας μόνο
κάποιες διαφοροποιήσεις σχετικά με τους 3 παίκτες που παίζουν στον άξονα
και αν αυτοί θα είναι στην ευθεία (
3–5–2 flat) ή αν θα υπάρχει ένας παίκτης μπροστά από τα στόπερ ως καθαρό αμυντικό χαφ (
3–1–4–2 αμυντικό) ή ένα επιθετικό χαφ πίσω από τους 2 φορ (
3–4–1–2 επιθετικό).
Το 3–5–2 θεωρείται από πολλούς αμυντικογενές σύστημα, παρ’ όλα αυτά
όμως, αν παρατηρήσουμε τον τρόπο που το εφαρμόζουν οι ομάδες τα
τελευταία χρόνια θα δούμε πως μόνο έτσι δεν είναι, αφού σου δίνει τη
δυνατότητα να επιτίθεσαι ανεβάζοντας πολλούς παίκτες στο επιθετικό
κομμάτι.
Πριν τρία χρόνια στο ιταλικό πρωτάθλημα τρεις ομάδες είχαν ως βάση το 3–5–2 και αυτές ήταν:
- η Νάπολι (Ματσάρι),
- η Ουντινέζε (Γκουιντολίν) και
- η Λιβόρνο (Κόσμι).
Το 3-5-2 της Γιουβέντους
Την περσινή σεζόν δοκίμασαν κι άλλες ομάδες όπως η Παλέρμο και η
Γιουβέντους να παίξουν έτσι σε κάποια παιχνίδια, για να φθάσουμε στη
φετινή χρονιά όπου
επτά ομάδες ξεκίνησαν και παίζουν με
αυτό τον τρόπο παιχνιδιού. Στόχος του συστήματος αυτού είναι, να είναι
γεμάτος ο άξονας για να υπάρχει έλεγχος στο ρυθμό του αγώνα,
να μην κινδυνεύει η αμυνόμενη ομάδα από κάθετο παιχνίδι,
να μένει ελεύθερος ένας κεντρικός αμυντικός για να δίνει βοήθειες, να
υπάρχει μεγάλη πίεση στους αντιπάλους στο χώρο του κέντρου, να βγαίνουν
παίκτες στην επίθεση από την πίσω ζώνη για να δημιουργείται επιθετική
υπεραριθμία κυρίως στα πλάγια.
Το 3-5-2 της Νάπολι
Για να συμβούν όλα αυτά βέβαια, πρέπει να υπάρχει μεγάλη
αυτοσυγκέντρωση των παικτών στον αγωνιστικό χώρο, να είναι κοντά οι
γραμμές, να υπάρχει αλληλοκάλυψη, τα μπακ – χαφ να έχουν πολύ καλή
φυσική κατάσταση και να είναι γρήγορα, διότι δέχονται μεγάλη επιβάρυνση
αμυντικά και επιθετικά καθώς αγωνίζονται σε όλη την πλευρά και οι τρεις
κεντρικοί χαφ να είναι καλοί τόσο στο αμυντικό παιχνίδι, όσο και στο
επιθετικό.
Η φετινή χρονιά
Στο ξεκίνημα της φετινής χρονιάς 7 ομάδες έχουν δοκιμάσει ή
στηρίζονται σε αυτό το σύστημα και σύμφωνα με εκτιμήσεις στην Ιταλία στο
δρόμο της δοκιμής βρίσκεται και ο προπονητής της
Ίντερ. Γιουβέντους, Νάπολι, Φιορεντίνα, Ουντινέζε, Πάρμα, Σιένα και Μπολόνια είναι οι ομάδες που αγωνίζονται με αυτή τη διάταξη. Η διαφορά αυτών των ομάδων είναι στο τρόπο που αγωνίζονται οι 3 παίκτες του κέντρου, δηλαδή
αν είναι στην ευθεία ή με ένα αμυντικό χαφ μπροστά από τα στόπερ ή ένα επιθετικό χαφ μπροστά από τα 2 κεντρικά χαφ.
Το 3-5-2 της Μπολόνια
Παρακάτω θα δείξουμε σε πίνακες πως αγωνίζονται αυτές οι ομάδες και
τι ζητάνε οι προπονητές τους μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Ο Σέρσε Κόσμι
(της Σιένα) είναι πιο αμυντικογενής προπονητής και προτιμάει να παίζει
με ένα αμυντικό χαφ μπροστά από τα στόπερ θέλοντας έτσι να έχει καλύτερο
έλεγχο στην αμυντική ζώνη έχοντας ένα παίκτη εκεί για να μπορεί να
καλύπτει και τις κάθετες πάσες που μπορεί να βγαίνουν ανάμεσα στα
στόπερ, αλλά και να παίρνει αυτός τις πρώτες μπάλες για να ξεκινάει η
ομάδα του την επίθεσή της.
Παρόμοια τακτική χρησιμοποιεί και ο προπονητής της Νάπολι που
αγωνίζεται με το ίδιο σύστημα τις περισσότερες φορές, χωρίς αυτό να
σημαίνει πως δε δοκιμάζει και το 3 – 4 – 1 – 2 κυρίως όταν παίζει με
θεωρητικά ευκολότερους αντιπάλους.
Το 3-5-2 της Φιορεντίνα
Η
Γιουβέντους παίζει 3–5–2 στην ευθεία δίνοντας
βαρύτητα στον άξονα και στον έλεγχο της μπάλας που θέλει να έχει για να
μην κινδυνεύει αφήνοντας την μπάλα στον αντίπαλο.
Την ίδια τακτική ακολουθεί και η
Μπολόνια, η οποία
όμως είναι στο αρχικό στάδιο εκμάθησης του συστήματος και είναι
χαρακτηριστικό πως και ο προπονητής της ομάδας ακόμα ψάχνει να δει τι
είναι πιο κατάλληλο για την ομάδα του, αφού χρησιμοποιεί και το 4–3–1–2
θέλοντας έτσι να δει πως μπορεί να ανταποκριθεί καλύτερα η ομάδα του.
Η
Φιορεντίνα και η
Ουντινέζε
παίζουν 3–5-2, αλλά και 3–4–1–2 ανάλογα με τη δυναμικότητα του αντιπάλου
που έχουν να αντιμετωπίσουν. Στη Φιορεντίνα είναι προπονητής ο
Βιτσέντσο Μοντέλα, ο οποίος πέρσι βρισκόταν στον πάγκο της Κατάνια και
είχε ως σύστημα το 4–3–3, όμως φέτος άλλαξε τη τακτική του και προτιμάει
το 3–5–2 με επιθετικό χαφ κάτι που δείχνει την αλλαγή που έρχεται στο
καμπιονάτο.
Το 3-5-2 της Πάρμα
Η
Πάρμα με τη σειρά της παίζει κι αυτή με 3–4–1–2 ρίχνοντας το βάρος στην επίθεση, αφού ο τεχνικός της Ρομπέρτο
Ντοναντόνι
θέλει να υπάρχει στο χώρο του κέντρου ένας παίκτης που να μπορεί να
παίξει ως ελεύθερος πίσω από τα 2 φορ για να δημιουργεί φάσεις, αλλά και
να γίνεται ο παίκτης παραπάνω όταν η ομάδα του κάνει επίθεση.
Συμπέρασμα
Κλείνοντας πρέπει να προσθέσουμε πως δεν υπάρχει
κάτι καινούριο τακτικά στο σύστημα αυτό σε σχέση με τον τρόπο που το
χρησιμοποιούσαν οι ομάδες παλιότερα, απλά
τη σημερινή εποχή έχει αλλάξει πολύ ο τρόπος παιχνιδιού,
οι ποδοσφαιριστές είναι καλύτεροι αθλητές γενικότερα τόσο σε φυσική
κατάσταση, όσο και σε τεχνική, τα παιχνίδια γίνονται σε πολύ υψηλό
ρυθμό, οι αγώνες είναι περισσότεροι σε σχέση με τα παλιά χρόνια , οι
προπονήσεις είναι πιο πολλές κι έντονες κι έτσι υπάρχει καλύτερη
αφομοίωση της τακτικής από τους παίκτες.
Το 3-5-2 της Ουντινέζε
Κάθε προπονητής με τα «υλικά» που έχει στα χέρια του προσπαθεί να
δημιουργήσει κάτι που θα είναι αποδοτικό και θα φέρει το καλύτερο δυνατό
αποτέλεσμα γι’ αυτόν και τους παίκτες του. Γι’ αυτό δεν πρέπει να
ξεχνάμε βέβαια, πως άλλο πράγμα είναι το σύστημα που παρατάσσεται μια
ομάδα στον αγωνιστικό χώρο και άλλο πράγμα η τακτική που ακολουθείται σε
κάθε παιχνίδι.
http://www.overlap.gr
Social Buttons